Co najważniejsze, mam szansę spotykać naprawdę wyjątkowe i pozytywne osoby.
Wszystkie etapy w tej karierze zawodowej, wynikające z mojego niespokojnego ducha, jednak były po coś i czemuś służyły.
Ciało to uniwersalny język, którym można komunikować się na całym świecie.
Jestem pragmatykiem z krwi i kości, jednak z poczuciem misji i dużej odpowiedzialności społecznej.
Najważniejsze w życiu jest zdrowie – bez niego nie bylibyśmy w stanie spełniać swoich marzeń.
Żartuję czasem, że udało mi się wyleczyć malarię w Afryce, przynajmniej pośrednio.
Ratuję świat przed inwazją plastiku, ale moimi superbohaterami są bakterie żyjące w jelitach larw niewielkich chrząszczy, mączników młynarków.
Jeśli postawimy na zawody przyszłości, przyciągając centra badań i rozwoju, to zagwarantujemy sobie rozwój przez kolejne 20 lat.
Opracowałem biometryczną klawiaturę, która potrafi rozpoznać swojego właściciela.
Mam olbrzymią satysfakcję z tego, co robię. Nie grozi mi zespół wypalenia zawodowego. Grozi mi brak czasu.
Dobry lekarz musi być trochę artystą, bo medycyna to nauka i sztuka w jednym.
Zawsze intrygowało mnie to, co za pomocą światła można zrobić na scenie.
Lubię to uczucie, gdy nie mam już sił, ale jestem usatysfakcjonowany, że dałem z siebie wszystko.
Geodeci pracują zwykle w terenie, ja wybrałem ekspansję w kosmosie.
Jedyne, co w życiu tak naprawdę jest ważne, to być dobrym człowiekiem i nie myśleć wyłącznie o sobie.
Czasem czuję się też jak przyszły odkrywca, który dopiero planuje swoją życiową wyprawę.
Ze swobodnie poszukującej artystki stałam się ogniwem dużego zespołu.
Często jest tak, że to nie przeciwnik wygrywa z nami partię, ale to my przegrywamy ją ze sobą.
Widzę wokół mnóstwo okazji do siania dobra: w domu, w wolontariacie, w środowisku studenckim.
Tworzymy styl pisania, który jest klarowny jak rosół – oczyszczony z szumowin, a zwłaszcza zwrotów straszących obywatela.
Motywuje mnie poczucie, że wszystko jest w moich rękach i to ode mnie zależy, jaki osiągnę wynik sportowy i czy odniosę sukces.
We Wrocławiu mam zuchwałą pewność, że wszystko może się udać.
Wydaje mi się, że to pisanie wybiera człowieka, a nie człowiek pisanie.
Staramy się wpływać na kształt przestrzeni miejskiej, brać udział w dyskusji o przyszłości Wrocławia.
Przecieramy szlaki, bo branża gier cały czas się rozwija i potrzebuje ludzi.
Zafiksowałem się na tych roślinach, a zaczęło się dość zwyczajnie: sadziłem z dziadkiem pomidory na działce.
Mam pewną łatwość w podejmowaniu czasem trudnych teologicznych tematów.
Jeśli zaprojektujemy sobie rzeczywistość, to będzie ona dla nas przyjazna i oczywista.
Ludzie na ulicy są kompletnie nieprzygotowani na to, co zobaczą.