Wydaje mi się, że to pisanie wybiera człowieka, a nie człowiek pisanie.
Co najważniejsze, mam szansę spotykać naprawdę wyjątkowe i pozytywne osoby.
Dobry lekarz musi być trochę artystą, bo medycyna to nauka i sztuka w jednym.
Geodeci pracują zwykle w terenie, ja wybrałem ekspansję w kosmosie.
Zafiksowałem się na tych roślinach, a zaczęło się dość zwyczajnie: sadziłem z dziadkiem pomidory na działce.
Przecieramy szlaki, bo branża gier cały czas się rozwija i potrzebuje ludzi.
Jestem pragmatykiem z krwi i kości, jednak z poczuciem misji i dużej odpowiedzialności społecznej.
Najważniejsze w życiu jest zdrowie – bez niego nie bylibyśmy w stanie spełniać swoich marzeń.
Staramy się wpływać na kształt przestrzeni miejskiej, brać udział w dyskusji o przyszłości Wrocławia.
Tworzymy styl pisania, który jest klarowny jak rosół – oczyszczony z szumowin, a zwłaszcza zwrotów straszących obywatela.
Motywuje mnie poczucie, że wszystko jest w moich rękach i to ode mnie zależy, jaki osiągnę wynik sportowy i czy odniosę sukces.
We Wrocławiu mam zuchwałą pewność, że wszystko może się udać.
Opracowałem biometryczną klawiaturę, która potrafi rozpoznać swojego właściciela.
Ludzie na ulicy są kompletnie nieprzygotowani na to, co zobaczą.
Zawsze intrygowało mnie to, co za pomocą światła można zrobić na scenie.
Lubię to uczucie, gdy nie mam już sił, ale jestem usatysfakcjonowany, że dałem z siebie wszystko.
Ze swobodnie poszukującej artystki stałam się ogniwem dużego zespołu.
Wszystkie etapy w tej karierze zawodowej, wynikające z mojego niespokojnego ducha, jednak były po coś i czemuś służyły.
Widzę wokół mnóstwo okazji do siania dobra: w domu, w wolontariacie, w środowisku studenckim.
Jeśli postawimy na zawody przyszłości, przyciągając centra badań i rozwoju, to zagwarantujemy sobie rozwój przez kolejne 20 lat.
Często jest tak, że to nie przeciwnik wygrywa z nami partię, ale to my przegrywamy ją ze sobą.
Mam olbrzymią satysfakcję z tego, co robię. Nie grozi mi zespół wypalenia zawodowego. Grozi mi brak czasu.
Czasem czuję się też jak przyszły odkrywca, który dopiero planuje swoją życiową wyprawę.
Ratuję świat przed inwazją plastiku, ale moimi superbohaterami są bakterie żyjące w jelitach larw niewielkich chrząszczy, mączników młynarków.
Jeśli zaprojektujemy sobie rzeczywistość, to będzie ona dla nas przyjazna i oczywista.
Żartuję czasem, że udało mi się wyleczyć malarię w Afryce, przynajmniej pośrednio.
Ciało to uniwersalny język, którym można komunikować się na całym świecie.
Jedyne, co w życiu tak naprawdę jest ważne, to być dobrym człowiekiem i nie myśleć wyłącznie o sobie.
Mam pewną łatwość w podejmowaniu czasem trudnych teologicznych tematów.